සෙනෙහසේ විප්ලවය (හන්තාන පාමුල)

ඒ 80 දශකයයි.ලක් මව පුරා බිෂණය රජකළ යුගයයි,සහෝදරත්වයේ නාමයෙන්,විප්ලවයේ නාමයෙන් දහස් ගණනකගේ ජිවිත් අකාලයේම මිලිනව ගිය යුගයයි.මහපාර දිගට ටයර් කදු අළු වේවි අගුරු වෙන තාරුණ්‍ය කලුපාට කල අතීතය සම්පුර්නයෙන්ම තිරිසන්ය.මෙහෙමයි කිව නොහැකි තරමටම කළු පැල්ලමක් ඉතිහාසයේ සටහන් කල විපලවයේ  යට ගිය කතාවක් හන්තාන පාමුලදී අකුරු කරන්න මට හිත හැමවෙලේම කිවුවා.

නයනි කියන්නේ හන්තාන හෙවනෙම නුවර පහස ලබන පුංචි ගමක හැදුනු තරුණියක්.තාරුන්යේ මහා ආවේගය තිබුනා මේ ගෑනු හිතටත්.පන්ති හතේ සුවද විදපු නයනි පුංචි කාලෙකින්ම විප්ලවයේ

සුරංගනාවී

මිට අවුරුදු 3කට 4කට  කට කලින් මටම වෙච්ච එක්තරා සිද්දියක් මම හන්තාන පාමුලදී අද අකුරුකරනවා.මුලින්ම කියන්න ඕනි මේක ආදර කතාවක්වත් කෙල්ලෝ කොල්ලෝ බුට් කන බුට් තියන කතාවක්වත් නෙමේ.මේක මට තාම තේරුම්ගන්න බැරිඋන මගේ ජීවතේ එක කතාවක්..

මිට කාලෙකට කලින් මම නුවර රිවිෂන් ක්ලාස් යනවා කොමස් වලට.මට මගේම කියලා ආවේනික විලාසිතාවක් තිබා.. සුදු කැන්වස් දෙක දාලා තද පාට අත්දිග ෂර්ට් එකක ඇත නමලා ඩෙනිම ඇදලා ෂර්ට් එකේ බොත්තමක් ගලවලා කොන්ඩේටිකක් උස්සලා තමා මම හැමදාම ක්ලාස් ගියේ.ඒ අස්සේ හැමවෙලේම කරේ එල්ලෙන සුදු යකඩ මාලේ මට රස්තියාදුකාර පෙනුමක් ගෙනාවා.